സ്വപ്നപ്രഭ

(പെരിങ്ങോടന്‍റെ അമ്പത് വാക്കില്‍ ഒരു കഥ എന്ന പോസ്റ്റും അതില്‍ പ്രത്യക്ഷപ്പെട്ട മറ്റു മിനി-സാഗകളും കണ്ടപ്പോഴുണ്ടായ പൂതിയില്‍ നിന്ന് ഉരുത്തിരിഞ്ഞത്.)

സ്വപ്നപ്രഭയെ എനിക്കിഷ്ടമുണ്ടായിട്ടല്ല. സന്ധ്യ മയങ്ങുമ്പോള്‍, ഒറ്റയ്ക്ക് ഇടവഴിയിലൂടെ മടങ്ങുന്നത് അവളു മാത്രം.

ഒരിക്കല്‍ ഞാനവളെ പേടിപ്പിച്ചിട്ടുണ്ട്. പുറുത്തിച്ചെടിയുടെ ചോട് കഴിയുവോളം പുളിമരത്തിന്‍റെ ചാരെ നിന്നിട്ട്, മുന്നിലെത്തിയപ്പോള്‍, പെട്ടെന്ന് എടുത്തു ചാടുകയായിരുന്നു.

‘എന്തിനാന്നെ പേടിപ്പിക്കണേ?’
‘ഒരു രസം!’
‘നിക്ക് പേടീന്ന്വാവൂല്ല.’

അവള്‍ക്ക് നറുക്കു വീണത് എന്‍റെ സൌകര്യം കൊണ്ടും അവളുടെ ധൈര്യം കൊണ്ടുമാണ്.

വഴിയിരുളുന്നു. സ്വപ്നപ്രഭ നടന്നടുക്കുന്നു.

എല്ലാരുമറിഞ്ഞോ, എട്ടാം ക്ലാസില്‍ എത്തും മുമ്പ് ഞാനിതാ ഒരു പെണ്ണിനെ ഉമ്മവയ്ക്കാന്‍ പോകുന്നു!