ഹൈപകോണ്ഡ്രിയ
എനിക്കു് ഒരു അമ്മായിയുണ്ടു്. നല്ല തങ്കപ്പെട്ട സ്വഭാവം. സ്നേഹമയി. കുശുമ്പും കുന്നായ്മയും പരദൂഷണവുമില്ലാത്ത സാധ്വി. അതു കൊണ്ടു തന്നെ ഈ പോസ്റ്റ് അവരെങ്ങാനും വായിച്ചാല് എന്റെ കാര്യം പോക്കാണു്.
അമ്മായിയ്ക്ക് ഒരുകാര്യത്തില് നിര്ബന്ധമാണു്: ഭൂമികുലുക്കമാണെന്നു പറഞ്ഞാലും, പക്ഷേ ദേഹമനക്കില്ല. എനിക്കു് അറിവായ നാള് മുതല് അവര് രാവിലെ എഴുന്നേറ്റു് ഉമ്മറത്തേയ്ക്കു നോക്കി ഒറ്റയിരുപ്പാണു്. (എനിക്കറിവായ നാളില് അവര്ക്കു് അധികം പ്രായമായിട്ടില്ല: ഏറിയാല് ഒരു ഇരുപത്തെട്ടു്-മുപ്പതു് വയസ്സു്.)
അന്നു് കൂട്ടുകുടുംബമായാണു് താമസം. അപ്പൂപ്പനൊഴികെ വീട്ടിലെ ആണുങ്ങളെല്ലാം രാവിലെ എഴുന്നേറ്റു് പണിക്കു പോവും. പകലന്തിയോളം അമ്മായി ഒരിരുപ്പു് ഇരിക്കും. അതിനിടയില് നാത്തൂന്മാരും ചേട്ടത്തിമാരും മറ്റും വച്ചു കൂട്ടുന്ന ചോറും കറികളും കഴിക്കാന് മാത്രം ദേഹം അനങ്ങും.
“എടിയേ നെനക്കു് എന്തിന്റെ കേടാ?” അമ്മൂമ്മ ചോദിക്കും.
അമ്മായി ഒന്നു ചുമയ്ക്കും. പിന്നെ ഇരുന്ന ഇരുപ്പില് കുറച്ചു കഫം തുപ്പും. നാലഞ്ചു് അസുഖങ്ങളുടെ പേരു പറയും. അടുത്തിരിക്കുന്ന കഷായക്കുപ്പിയില് നിന്നും കുറച്ചെടുത്തു മോന്തും.
“നെനക്കേ, ചൊമേം കൊരേം ഒന്നൂല്ല. ദേഹോനങ്ങാത്തേന്റ കേടാ!” അമ്മൂമ്മ വിധി പറയും.
പക്ഷേ ആരോടു പറയാന്?
അമ്മാവനും അമ്മായിയും സ്വന്തം വീട്ടിലേയ്ക്കു മാറി താമസം തുടങ്ങിയ കാലമായപ്പോഴേയ്ക്കും അമ്മായി രണ്ടാണ്മക്കളേയും പാചകവും, തുണിയലക്കലും മറ്റു വീട്ടു ജോലികളും പഠിപ്പിച്ചിരുന്നു. അമ്മായി പുതിയ വീടിന്റെ ഉമ്മറപ്പടിയില് ഇരുപ്പുതുടങ്ങി.
അമ്മായി വീടുമാറിപ്പോയപ്പോള് കുടുംബ വീട്ടിലെ പെണ്ണുങ്ങള് കൂടുതല് ഉഷാറായി അമ്മായിയെപ്പറ്റി അടക്കം പറഞ്ഞു തുടങ്ങി.
“അവള്ക്കു് നീരെറക്കം വച്ചു് കാണും,” “അവള്ട ഡാവല്ലീ ഇദൊക്കെ!” എന്നൊക്കെയുള്ള മുറുമുറുപ്പുകള് അല്ലാതെ അമ്മായിയ്ക്കു് എന്താണു് അസുഖമെന്നു് എനിക്കു് മനസ്സിലായിരുന്നില്ല.
We need to talk about Kevin എന്ന ലേഖനം വായിക്കവേ, ഹൈപകോണ്ഡ്രിയ എന്നൊരു വാക്കു് ശ്രദ്ധയില് പെട്ടു. അര്ത്ഥം തേടിച്ചെന്നപ്പോള് എനിക്കൊരു ആഹാ മൊമെന്റ് ഉണ്ടായതു പോലെ.
അമ്മായിയ്ക്ക് ഒരുകാര്യത്തില് നിര്ബന്ധമാണു്: ഭൂമികുലുക്കമാണെന്നു പറഞ്ഞാലും, പക്ഷേ ദേഹമനക്കില്ല. എനിക്കു് അറിവായ നാള് മുതല് അവര് രാവിലെ എഴുന്നേറ്റു് ഉമ്മറത്തേയ്ക്കു നോക്കി ഒറ്റയിരുപ്പാണു്. (എനിക്കറിവായ നാളില് അവര്ക്കു് അധികം പ്രായമായിട്ടില്ല: ഏറിയാല് ഒരു ഇരുപത്തെട്ടു്-മുപ്പതു് വയസ്സു്.)
അന്നു് കൂട്ടുകുടുംബമായാണു് താമസം. അപ്പൂപ്പനൊഴികെ വീട്ടിലെ ആണുങ്ങളെല്ലാം രാവിലെ എഴുന്നേറ്റു് പണിക്കു പോവും. പകലന്തിയോളം അമ്മായി ഒരിരുപ്പു് ഇരിക്കും. അതിനിടയില് നാത്തൂന്മാരും ചേട്ടത്തിമാരും മറ്റും വച്ചു കൂട്ടുന്ന ചോറും കറികളും കഴിക്കാന് മാത്രം ദേഹം അനങ്ങും.
“എടിയേ നെനക്കു് എന്തിന്റെ കേടാ?” അമ്മൂമ്മ ചോദിക്കും.
അമ്മായി ഒന്നു ചുമയ്ക്കും. പിന്നെ ഇരുന്ന ഇരുപ്പില് കുറച്ചു കഫം തുപ്പും. നാലഞ്ചു് അസുഖങ്ങളുടെ പേരു പറയും. അടുത്തിരിക്കുന്ന കഷായക്കുപ്പിയില് നിന്നും കുറച്ചെടുത്തു മോന്തും.
“നെനക്കേ, ചൊമേം കൊരേം ഒന്നൂല്ല. ദേഹോനങ്ങാത്തേന്റ കേടാ!” അമ്മൂമ്മ വിധി പറയും.
പക്ഷേ ആരോടു പറയാന്?
അമ്മാവനും അമ്മായിയും സ്വന്തം വീട്ടിലേയ്ക്കു മാറി താമസം തുടങ്ങിയ കാലമായപ്പോഴേയ്ക്കും അമ്മായി രണ്ടാണ്മക്കളേയും പാചകവും, തുണിയലക്കലും മറ്റു വീട്ടു ജോലികളും പഠിപ്പിച്ചിരുന്നു. അമ്മായി പുതിയ വീടിന്റെ ഉമ്മറപ്പടിയില് ഇരുപ്പുതുടങ്ങി.
അമ്മായി വീടുമാറിപ്പോയപ്പോള് കുടുംബ വീട്ടിലെ പെണ്ണുങ്ങള് കൂടുതല് ഉഷാറായി അമ്മായിയെപ്പറ്റി അടക്കം പറഞ്ഞു തുടങ്ങി.
“അവള്ക്കു് നീരെറക്കം വച്ചു് കാണും,” “അവള്ട ഡാവല്ലീ ഇദൊക്കെ!” എന്നൊക്കെയുള്ള മുറുമുറുപ്പുകള് അല്ലാതെ അമ്മായിയ്ക്കു് എന്താണു് അസുഖമെന്നു് എനിക്കു് മനസ്സിലായിരുന്നില്ല.
We need to talk about Kevin എന്ന ലേഖനം വായിക്കവേ, ഹൈപകോണ്ഡ്രിയ എന്നൊരു വാക്കു് ശ്രദ്ധയില് പെട്ടു. അര്ത്ഥം തേടിച്ചെന്നപ്പോള് എനിക്കൊരു ആഹാ മൊമെന്റ് ഉണ്ടായതു പോലെ.
Hypochondriasis (or hypochondria, sometimes referred to as health phobia) refers to an excessive preoccupation or worry about having a serious illness.(ഇതൊന്നും കഴിഞ്ഞ ദിവസം ഒരു സുഹൃത്തിന്റെ വീട്ടില് പോയപ്പോള് തോന്നിയ കാര്യങ്ങളല്ല. സത്യമായും എനിക്കൊരമ്മായിയുണ്ടു്. എന്റെ പരിമിതമായ വായനയില് നിന്നും അവര്ക്കു് ഹൈപകോണ്ഡ്രിയയാണെന്നാണു് തോന്നുന്നതു്. സത്യം.)